نقش تقابلی مشخصه‌های حنجره در انفجاری‌های زبان فارسی معیار

هدف این مقاله تجزیه و تحلیل مشخصه‌های حنجره در نظام تقابلی انفجاری‌های زبان فارسی معیار است. برای این منظور، در چارچوب رویکرد اشتقاقی، بازنمایی زیرساختی مشخصه‌های حنجره در انفجاری‌ها، و قواعد واجی برای اشتقاق بازنماییِ روساختیِ آن‌ها به‌دست داده شده است. تعمیم توصیفی که از داده‌های آوایی به‌دست می‌آید، نشان‌گر هم‌نواییِ قواعد واجی به‌سوی محدودیت‌هایی است که نظام تقابلی مشخصه‌های حنجره را در انفجاری‌ها تبیین می‌کند.مسألۀ اصلی، ناشی از عدم تواناییِ رویکرد اشتقاقی و صافی‌ها در تبیینِ هم‌نواییِ قواعد واجی است. برای حل این مسأله با طرح چهار محدودیتِ نقض‌پذیر، دستور بهینگی برای نظام تقابلی مشخصه‌های حنجره در زبان فارسی معیار اثبات شده است. براین‌اساس، خنثی‌شدگیِ مشخصه‌های حنجره، ازطریق تسلطِ محدودیت‌های نشان‌داریِ حساس‌به‌بافت، بر محدودیتِ پایاییِ مشخصه‌های واک‌داری و دمیدگی، و تقابل مشخصه‌های حنجره، ازطریق تسلطِ محدودیتِ پایاییِ واک‌داری و دمیدگی، بر یک محدودیتِ نشان‌داریِ آزاد از بافت، صورت‌بندی و تبیین شده‌است.